769.دال لی :)

دیروز صبح وبلاگ رو باز کردم و نوشتم: خب به حمدالله حجم کاریمون کم شده و فرصتی دست داده که با خیال راحت اینجا بنویسم.

یعنی هنوز نقطه آخر این جمله رو نزاشته بودم که چنان تو کار پیچیدیم به هم که اصلا" نفهمیدم چیطو شد که ایطو شد! 

چی بود میگفتن، شکر نعمت، نعمتت افزون کند و اینا؟؟؟  خب من وقتی میگم خدارو شکر سرمون خلوت شده، منطقا" باید این آرامش نسبی یکم کش میومد، نه اینکه فیتیله پیچ شیم.

حالا عجالتا" گفتم یه سلامی بدم خدمت حضار گرامی و برم که عصر بیایم بنگارم.